منتخب شعرهای رضا اسماعیلی

______________________________________________________________________________________

بر آستان شهیدان

 

 

 

دو سطر خون جگر دارم، از کجا بنویسم؟

شکایتی به لب آرم، ولی دعا بنویسم» *

نیامدی که ببینی بساط داغ دلم را

ز حال دل چه بگویم؟ ز دل چه ها بنویسم؟

نوشته ام غم خود را، برای جمله غریبان

چه غم که داغ دلم را، به آشنا بنویسم

تو رفتی و من بیدل، غریب عشق تو ماندم

به خویش گریه کنم یا، غم تو را بنویسم؟

غم فراق تو یک سو، هجوم داغ تو یک سو

چگونه این همه غم را، جدا ، جدا بنویسم؟

چه بهتر آن که بیایم، بر آستان شهیدان

که شرح داغ دلم را، به لاله ها بنویسم

به سجده رفته ام آری، که با مُرکب اشکم

به روی سینه ی سجاده از مِنا» بنویسم

________________________________

* وامی از فیض کاشانی

 

________________________________________________________________________________________

 

 

 

مجنون‌ اگر باشد، جهان‌ خالی‌ ز لیلا نیست‌

مجنون‌ عاشق ‌پیشه‌ای‌ در شهر، اما نیست

مجنون‌ معمایی‌ ست‌ مثل‌ عشق‌ پیچیده‌

دیگر كسی‌ در فكر حل‌ این‌ معما نیست

مجنون‌.! هزاران‌ سالِ نوری‌ باد او را برد

از جنس‌ مجنون‌ هیچ‌ مردی‌ این‌ طرف ها نیست‌

افسانه‌ مردی‌ بود روزی‌، نام‌ او مجنون‌

نامش‌ درون‌ قصه‌ها امروز حتّا‌ نیست‌

بر شاخه‌ می ‌رقصد غزل - سیبی‌ به‌ نام‌ عشق‌

دستی‌ برای‌ چیدن‌ این‌ سیب‌، اما نیست‌

مجنون‌ چرا دیگر به‌ لیلا دل‌ نمی ‌بازد؟

مجنون‌ چرا همسایه ی‌ احساس‌ لیلا نیست‌؟

از رونق‌ افتاده ‌ست‌ بازار جنون‌ امروز

وقتی‌ برای‌ عشق‌ ورزیدن‌ مهیّا نیست

دنیا بدون‌ عشق‌، قبرستانی‌ از تن» هاست‌

آدم‌ بدون‌ عشق‌، جز یك‌ روح‌ تنها نیست‌

 

_____________________________________________________________________________

به مناسبت روز خبرنگار، تقدیم به دیده بانان حقیقت و آموزگاران آگاهی» و بیداری»:

 

 

دنیا و از هر سو خبرهای زیادی

گِرد خبرها، بی‌خبرهای زیادی

در هر خبر، دنیایی از ابهام و ایهام

اما و آیا و اگرهای زیادی.!

بیدارِ بیدارند از اخبار دنیا

در شهرها، کوی و گذرهای زیادی

از خویش می‌پرسند از فردای دنیا

فردا که می‌بارد خطرهای زیادی

فردا چه خواهد شد؟ سؤال مادران است

حتی مُعمّای پدرهای زیادی

از غصه فردا نمی‌خوابند مردم

فردای سخت و دردسرهای زیادی

بازار دنیا از متاع مهر خالی است

فردا برادر. کوله برهای زیادی.؟

فردا اگر این کاخ‌های آسمان‌کوب

ویران کند کوخ و کپرهای زیادی.؟

فردا اگر دستی بیاشوبد جهان را

دَجّال آدمخوار و شرهای زیادی.

فردا اگر این کاروان از پا بیفتد

در قلب ما، داغ سفرهای زیادی.

فردا و فریاد خدا و بوی گندم

فردا، سکوت کور و کرهای زیادی.

فردا اگر.؟ اما خدا با ماست، ای دوست

او می‌رسد از راه و درهای زیادی.

او می‌رسد از راه و روشن می‌شود شب

با شعله شمس و قمرهای زیادی

او می‌رسد از راه و خیل قاصدک‌ها

از حضرت انسان خبرهای زیادی.

در لشکر او، مُصلحانی عدل قامت

در لشکر او، دادگرهای زیادی.

میدان جانبازی مهیا می‌شود باز

بالای دار عشق، سرهای زیادی.

با همت مردان تسبیح و گل سرخ

گل می‌کند فتح و ظفرهای زیادی

آن روز برپا می‌شود جمهوری عشق

هر چند با خون جگرهای زیادی.

فردای روشن می‌رسد، آری برادر!

وا می‌شود بر عشق، درهای زیادی.

 

 

 

بیا و زمزمه ی آب را تماشا کن
خروش چشمه بی تاب را تماشا کن

برای تازه شدن، همنشین شبنم شو
درون آینه ی آب را تماشا کن

شبیه حادثه رود و چشمه جاری شو
بچرخ در خود و گرداب را تماشا کن

سلام کن به خدایی که پشت دریاهاست
صدای روشن سهراب» را تماشا کن

به باغ وسوسه شاپرک قدم بگذار
شکوهِ رنگی این قاب را تماشا کن

به کوچه باغ شکفتن سری بزن، ای خوب!
بهار و چلچله، این باب را تماشا کن

خیال پنجره ها را به باغ گل بگشا
شکوفه، این غزل ناب را تماشا کن

بهار، بوی معاد است و خواب بیداری
تو چشم واکن و این خواب را تماشا کن!

 

______________________________________________________________________________

 

 

 

شاعر بلند شد، طلب شعر ناب كرد

يك مصرع از تبسّم گُل انتخاب كرد

شعري سرود شاعرِ عاشق برای گُل

با ذكر عشق، سجده به بوی گلاب كرد

شاعر سپس كنار دل لاله ها نشست

شد سرخ و زرد را ز دل خود جواب كرد

باران گرفت، شاعر عاشق سرود: آب

با يا حسين»، تشنگي اش را مُجاب كرد

نام حسين تا ز خيال لبش گذشت

مشك دو چشم را ز غمش پُر ز آب كرد

وقتي شنيد هَل مِنِ.» خورشيد عشق را

خط زد به شب، وَ دلشده پا در ركاب كرد

بيرون زد از خودش و سپس رفت. تا كجا؟

سمت نگاه آبی دريا شتاب كرد

او رفت و رفت، تا به حضور دلش رسيد

شیدا شد و به لاله ی عاشق خطاب كرد:

هرگز نميرد آن كه دلش زنده شد به عشق»

از خود گذشت. شاعر ما انتخاب كرد

______________________________________________________________________________

 

 

 

 

من هم شبی به خاطره تبدیل می شوم

خط می خورم ز هستی و تعطیل می شوم

من هم شبی به خواب زمین می روم فرو

بر دوش خاک حامله، تحمیل می شوم

من هم شبی قسم به خدا مثل قصه ها

با فصل تلخ خاتمه تکمیل می شوم

قابیل مرگ، نعش مرا می کنند به دوش

کم کم شبیه قصه هابیل می شوم

چون سال کهنه می روم از یاد روزگار

آن سوی مرگ ثانیه، تحویل می شوم

حک می کند غروب مرا شاعری به سنگ

از اشک و آه و خاطره تشکیل می شوم

یک شب شبیه شاپرکی می پرم ز خاک

در آسمان به آینه تبدیل می شوم

 

____________________________________________________________________________________________________________________________ دچار تا نشوی، عشق را نمی فهمی تو هيچ از من و اين ماجرا نمی فهمی رفيق، نسبت به من می رسد به مجنون،‌ آه.! و عشق سهم من است و شما نمی فهمی بدون آن كه بفهمم شدم دچار عشق تو خنده می كنی اما،‌ مرا نمی فهمی! خيال می كنی آيا كه من پشيمانم؟ خيال می كنی آيا،‌ و يا نمی فهمي؟! منم كه شهره شهرم به عشق ورزيدن» خيال توبه ندارم،‌ چرا نمی فهمي؟! ز

______________________________________________________________________________________ حوا، بهشت، پرده اول، درخت سیب آدم نشسته در وسط صحنه بی شکیب پروانه ای شبیه غزل از نگاه او پر می کشد به سمت گلی عاشق و نجیب نام تو چیست ای گل صد جلوه ی قشنگ؟ نام تو چیست ای غزل بکر و دلفریب؟ من می شوم قسم به خدا عاشق شما در صحنه های بعدی این قصه، عنقریب حوا، بهشت، پرده دوم، صدای باد شیطان پرید در وسط صحنه نانجیب شیطان؟ ولی اجازه بازی ندارد او آدم به خشم بر سر آن فتنه زد

_________________________________________________________________________________________________________________________________________ تقدیم به مفسر لا اله الا الله»، اسوه عبودیت و بندگی، مولی الموحدین امام علی(ع): به نام حضرت حق، السلام یا دریا! بر آن سرم که بنوشم تو را، ولی، اما. چگونه از تو بنوشم، منی که مردابم؟ چگونه از تو بنوشم؟ مگر شما مولا. دوباره آمده ام تا تو را بگویم سبز و بشکفم ز نسیم ات، بهار روح افزا مرا به فطرت آیینه ها سفارش کن که تا

_______________________________________________________________________________________ بیدل» درین ستمگاه از درد ناامیدی بسیار گریه ‌کردیم اکنون بیا بخندیم آمد بهارِ جان ها، ای دل بیا بخندیم چون غنچه گل برقصیم، شاد و رها بخندیم آمد بهارِ جان ها، ای شاخِ تر به رقص آ» * وقت است در گلستان، با سبزه ها بخندیم بیرون بزن ز هولِ بازار غم فروشان غم نیست روزی ما، بهر خدا بخندیم برخیز تا به کامِ سجاده می» بریزیم با جامِ می به زهدِ اهل ریا بخندیم بی درد خنده کردن،

________________________________________________________________________________________________________________________________________ غزلی ویژه نوجوانان که 33 سال پیش برای پیروزی انقلاب سروده شده است: بهمن خونین صفا آورده ای این همه گل، از کجا آورده ای؟ کاروانی از شهیدان همرهت بازگو، دیگر چه ها آورده ای؟ مرحبا، ای قاصد فتح و ظفر کوله باری از دعا آورده ای نعمت آزادی و ایمان و نور از شهیدان خون بها آورده ای وحدت و بیداری و عشق و امید لطف و رحمت سوی ما

_____________________________________________________________________________________ به بوی بال ملائک، به نور مشغولم به آسمان، به تماشای دور مشغولم به ذات روشن صبح و سپیده نزدیکم به اکتشاف مضامین نور مشغولم خیال حوصله بحر می پزم چون رود و با خیال زلال عبور مشغولم بهار می رسد و رستخیز در راه است به ذکر سوره گل، با حضور، مشغولم رسیده ام به خدای تبسّمِ شبنم و خیس جذبه ی شوقم، به شور مشغولم به شوق زل زده ام در رسالت غنچه به خواب خلسه ی یاسی صبور مشغولم نشسته

____________________________________________________________________________________ باید از او گفت، اما با زبانی تازه تر با حروف روشنی، با واژگانی تازه تر کربلا زیبایی محض است، از زینب بپرس تا بیابی از امام جان، نشانی تازه تر خون او گل می کند هر سال در جان زمین خون او گل می کند در ناگهانی تازه تر "بر مشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا" از قیام او شنیدی داستانی تازه تر؟ باز کن چشمی به روی خطبه های روشنش حرف هایش را تماشا کن، جهانی تازه تر خط بکش بر صورت اسطوره